MARTHAS VINEYARD 2007

EPIC FISHING!

Het zit er wederom op. Om direct met de deur in huis te vallen: dit jaar was het beste jaar dat we tot nu toe hebben meegemaakt. Mensen mensen wat een partij vis hebben we gevangen! Een vaak gehoorde uitdrukking die de Amerikanen gebruikten, was "EPIC FISHING". Als je je echt zou inspannen, dan was het mogelijk zijn om zeker 40 vissen op een avond te vangen. De afwezigheid van  beroepsvisserij veroorzaakt deze massale aanwezigheid van vis, helaas zijn we daar in Europa nog niet zo achter. Veel mensen vragen trouwens waarom wij elk jaar maar weer naar dezelfde plek gaan, maar ik hoop dat u na het lezen van dit stukje begrijpt waarom dat is....

KOFFIE EN ADVIL...
We visten meestal van 21.00 uur tot 03.00 uur en daarna viel het wel het doek voor ons. We probeerden elke keer om het ochtendgloren te halen, maar we stortten rond 3 uur in en daar helpt geen uurtje slaap meer aan! De meeste ochtenden na het opstaan begonnen voor mij, gelijk een junk,  mij met twee grote sterke bakken koffie om de zaak weer op gang te laten komen en 2 Advilletjes tegen de spierpijn in de  nek, veroorzaakt door de 100en worpen en het drillen der vissen.
De eerste avond begon rustig. Uiteraard, want je hadden geen flauw idee waar de vis zich zou bevinden en we moesten eerst  op zoek. In de week voordat wij kwamen had een nare Noordenwind (ja ja, ook daar is het naar!) het vissen onmogelijk gemaakt en onze Amerikaanse vriend Chris Windram, toch een uiterst ervaren visser, had weinig gevangen. Maar de wind was gedraaid naar ZW en alles zag er naar uit dat alles weer goed zou gaan komen. En dat gebeurde dus ook. We hadden nu bewust gekozen voor de Nieuwe Maan periode in combinatie met opkomende water in de avond. Heel donker, maar dat schijnt beter te zijn voor de visserij.

We begaven ons eerst naar Cedar Tree Neck , een Indianenbegraafplaats en hele speciale stek. Een kleine baai die ons wel eens heel veel vis heeft opgeleverd. Vanavond was er niet veel vis. Ton ving de eerste van de trip, maar ik ving daar direct mijn grootste striper ooit aan de vliegenhengel. Een lange vis die zeker de 92 cm haalde. Mijn avond was al goed. Wat een bakbeest van een vis en dat op een rubbercandie, haakmaatje 4. Helaas lag mijn camera te ver weg en was ook vismaat Ton te ver weg. Snel maar laten zwemmen, want dergelijke vissen hebben tijd nodig om weer op adem te komen en te lang uit het water houden, doen de overlevingskansen drastisch dalen.
Ton met de eerste van de trip, er zouden er nog velen volgen!!

en hij mag weer zwemmen....

MENEMSHA

Later die avond zijn we verkast naar het strand bij Menemsha en eigenlijk is dat de hele week onze vaste visstek gebleven. Het patroon was eigenlijk overal wel hetzelfde. Op het moment dat de zon ging zakken, zag je de eerste vissen verschijnen aan de oppervlakte en vooral bij Oak Bluffs zag je de stripers massaal richting strand komen. Bij daglicht is het erg lastig de stripers te haken en dus kwam het geregeld voor dat je midden tussen de jagende baarzen stond zonder iets te vangen. Als de zon echter verder zakte, werd het steeds eenvoudiger ze te haken.

Het strand bij Mememsha dat zoveel vis opleverde en plaats voor vele fimopnames.

De X-Factor heeft het strand van Menemsha wel degelijk. Het schijnt de mooiste zonsondergangen te hebben en veel mensen bezoeken dit strand alleen al daarom.

 

IRRITANT RATELTJE.

Zoals altijd had ik weer 3 dozen met vliegen gemaakt en die kwamen weer bovenop de 300 vliegen die ik al op Martha's Vineyard had liggen. Zoals altijd zou ik echter aan 4 vliegen genoeg hebben gehad.

Ik had voor deze trip wel een aantal half/half Clousers gemaakt, dit zijn Clousers die i.p.v. een bucktail-staart, een staartje van hackles hebben. Normaal vis ik nooit met Clousers, dus ik zou temet denken dat ik een voorgevoel heb gehad, want wat was het geval:
de 2e avond togen wij vol goede moed weer naar Menemsha, maar helaas stond er nu een pittige wind en een pittige "shorebreak", d.i. branding die pas op het strand breekt. Lastig vissen derhalve, maar de 1e worp was direct raak, de baars pakte mijn Puglisivlieg notabene in de brandingsgolf. Daarna bleef het erg stil en kreeg ik geen beten meer. Vervolgens ging ik voorbij mijn vismaat staan, want die ving ze wel lekker; ik hoorde namelijk elke keer dat rateltje van zijn reel als er weer eens een vis zijn spoel leegtrok. De vis zat dus daar, dacht ik. Na een 10 rateltjes verder, stond mijn teller nog steeds op 1 vis en dan wordt zo'n rateltje erg irritant, zelfs als die van je eigen vismaat is, met wie je 6000 kilometer heb gereisd... Ik bond alles eraan wat ik had, maar zonder succes, tijd voor een inspectie van zijn materiaal. Het bleek dat Ton aan het vissen was met een snelle sinktip en dat was gewoon noodzakelijk om onder de golven te komen. Met mijn drijvende lijn  redde ik dat dus niet. Ik had nog 1 noodoplossing: een "onding" waar ik nooit mee vis: de Clouser Minnow in die half/half uitvoering. Maar goed wat moet, dat moet....

Enfin, "onding" eraan gebonden, ingegooid en op diepte laten komen, hengel onder de arm en daar ging mijn lijn al alvorens ik kon gaan binnenstrippen: zzzzzzzssssss en de lijn schoot met een noodgang uit mijn stripmand. Wow, de vis  nam de hele vliegenlijn en een flink stuk backing mee en ging toen aan de oppervlakte liggen klapperen en dat doen alleen de grotere vissen. Uiteindelijk bleek dit een vis van 85 cm en zwaar gebouwd.  Enfin, om een lang verhaal kort maken, die avond ving ik buiten een hoop kleinere vissen, 7 vissen van 30 inch of groter en dat door het gebruik van een clouser. De moraal van dit verhaal: clousers, ook al haat je ze, gewoon altijd meenemen!! 85 cm op een "onding"

FLOATERS.

De 3e avond was de super-topavond van de week. Windje in de rug en strak water. Veel "swirls"en jagende baarzen. Overal hoorde je ze slurpen en kolken slaan en uit het water springen. Vanavond hadden wij Chris Windram mee van Saltwaterflies.com , een jongen die alles al gevangen heeft, tot zelfs Bluefintuna aan toe. In eerste instantie bleven Ton en Chris volharden in "normale vliegen", maar ik gooide er direct een drijvende sandeel aan. De truc is om de sandeel in te werpen en heel, heel langzaam binnen te strippen, eigenlijk millimeter voor millimeter.
Millimeter voor millimeter binnenvissen...

De eerste worp gooide ik de sandeel volgens mij in de bek van een striper, want ik had niet eens de tijd om de hengel onder mijn arm te nemen, want wederom speerde de lijn zich met een zzzzzzsssssssssssss geluid uit het water. Geloof met, het spoor wat de lijn door het water trok, was zelfs in het donker te zien. Geloof me ook, dat je je doodschrikt als dit gebeurt, want je bent er niet op voorbereid! De lijn speert dan met een noodgang uit je bakje en het gebeurde tot tweemaal toe dat er een dikke knoop in  mijn vliegenlijn zat die met het nodige geweld door mijn ogen werd getrokken.
's Nachts werken alle zintuigen maximaal, niet alleen het zien van de swirls in het water, maar ook het gehoor, het gevoel en zelfs de reuk doet mee, want in een dergelijk slagveld dat de baarzen aanrichten, ruik je de stripers en vermalen zandspieringen zelfs en dit maakt dit nachtelijk stripervissen tot iets heel speciaals en doet veel mensen elke keer weer terugkeren. Volgens mij is er geen vis die op zoveel verschillende manieren bevist en gevangen kan worden en  zoveel emoties oproept. Het is trouwens ongelooflijk hoeveel het menselijk oog kan waarnemen in zelfs de donkerste nacht. Martha's Vineyard is een eiland waar het 's nachts aardedonker kan zijn, want het bestaat voor 90% uit bos en het ligt midden in de Atlantsche Oceaan. Het mooie is dat je daar 's nachts eens echt een sterrenhemel en de Melkweg kan zien, iets dat in Nederland niet meer mogelijk is. Soms zie je "vallende sterren" secondenlang vallen alvorens ze verbranden. Martha's Vineyard wordt wel eens "striper paradise"genoemd en ik weet waarom dat is!! 

Enfin, dit was weer een dikke 30er. Volgende worp hetzelfde, wederom een 30+er. Die avond volgden er nog velen, maar later in de nacht werd het formaat wat kleiner, maar ik denk dat de grotere baarzen zich wat dieper lieten wegzakken, tijdens dit rustige weer. De kleinere (50-60 cm...) stripers, waren massaal aanwezig, want om 2 uur 's nachts stonden we alle 3 steeds met kromme hengels en dit ging maar door en door en door... Ingooien, straktrekken en boem, vis erop. Wederom voorgenomen tot het daglicht te vissen, maar na 3'en, 3 energy-bars en 1 liter Powerdrink en 40 vissen later, viel het doek echt.
Drijvende sandeels.

MENEMSHA, deel 2

Menemsha ligt op circa 10 minuten van ons huis. Andere stekken zijn er zat, maar waarom moeilijk doen als het makkelijk kan, het gaat tenslotte om het vangen. Buiten dat, Menemsha is gewoon een heel leuk strand, waar altijd iets te beleven is en waar je de mooiste zonsondergangen kan meemaken. Het haventje is heel oud en er zijn diverse films opgenomen, waaronder JAWS. Parkeren, hengel eruit en direct vanaf het strand vissen, met WC's en douches onder direct bereik. Je kunt hier ook alles vangen, bluefish, bonito, albacore, smoothound, spined dogfish,fluke,skates,striped bass, bream en wat er allemaal nog meer rondzwemt bij tijd en wijlen. Soms wordt er inderdaad wel eens een echte grote haai gesignaleerd! Op een bepaald moment begonnen er opeens inktvissen het water uit te springen, dit kan dan veroorzaakt worden door jagende grote baarzen, maar het kan ook gerust iets heel anders zijn.... Dan is het toch wel tijd om iets ondieper te gaan staan!
De restanten van de boot die gebruikt werd in JAWS1
Soms had ik het gevoel dat de vis hier opgestapeld lag, want als je na het water liep en ingooide, had je er direct vis aan. het maakte niet uit of je nu 's avonds om 22.00 uur aankwamen of 's nachts om 02.00 uur, ook met laagwater waren ze soms prima te vangen. Eén avond nam ik mij voor om elke vlieg uit de doos te proberen. Twee vissen vangen en dan de vlieg wisselen. Ton was al ingestort en lag in de auto te slapen, maar ik ging stug door tot ook bij mij rond 03.00 uur (kritieke tijd) het licht uit ging. Na 6 uur intensief vissen, wil op mijn leeftijd (47) de rug niet helemaal meer meewerken. Ik voel mij niet oud, maar vliegvissen kan soms erg vermoeiend zijn. Het weldadige gevoel als je dan thuiskomt en je gaat op bed liggen is met geen pen te beschrijven en ik slaap ook nergens zo goed als daar, ondanks de krakkemikkerrige bedden die onze Amerikaanse vriend daar heeft staan... Goed slapen heeft daarom niets te maken met de de prijs van het matras!! Een striperkuurtje doet wonderen.

KUNSTAAS.

Twee avonden stond er eigenlijk veel te veel wind voor de vliegenhengel. We probeerden het wel, maar het wilde gewoon niet lukken. Op een dammetje zagen wij het profiel van een visser die wel regelmatig iets stond te vangen en het bleek dat hij met kunstaas bezig was. Nu heb ik zelf nog nooit met kunstaas 's nachts op zeebaars gevist(!), maar ik wist dat dat ook goed mogelijk was. Omdat we de hengels toch mee hadden besloten dat we dat maar eens te gaan doen. Het grote voordeel is natuurlijk dat je veel meer water kunt afvissen. Toch was het niet zo dat de stripers alles maar pakten. het was dus even zoeken naar het juiste kunstaas. Ton had het eigenlijk direct in de gaten door er een nieuw soort aas aan te hangen dat ik in Japan had gevonden, een zogenaamde live bait jig minnow. Het is geen plug, geen lepel en geen jig, maar een combinatie. Een plastic body die je kunt buigen, met daarin een stukje lood. Het zwemt vlak onder de oppervlakte en wil niet echt zinken. Ik probeerde eerst wat andere pluggen, maar die kreeg je niet echt lekker weg met West 6 tegen. Uiteindelijk ook maar zo'n Yo-Zuri jig minnow erop gezet. Ik wil niet zeggen dat elke worp raak was, maar wel bijna elke worp. het vervelend van kunstaas vind ik die vervelende dreggen, die soms op de meeste vervelend plekken in de bek van de vis, muurvast zitten. Ik ben dus al snel overgeschakeld op een zgn  trailerhook en dat werkte ook prima, hoewel je iets meer missers hebt.

De volgende avond was de wind wat minder en toen bleken ook de Yo-Zuri DB105 (3e van boven) en witte Rapala XRD-10 zeer goede vangers te zijn midden in de nacht. Op een gegeven moment had ik het kunstaasvissen wel weer gehad. het is leuk, maar de vliegenhengel is toch echt veel leuker. .
Ton vermaakte zich met het vangen van (veel) roggen, maar dat was niet echt de gewenste soort....
Veel zaten gehaakt in de staart of vleugel en dan heb je er een hele hijs aan! Chris Windram vermaakte zich in de haven met het vangen van veel kleinere stripers, door simpelweg een aasje te laten zakken onder een steiger. In de haven zelf lagen de stripers letterlijk EN figuurlijk opgestapeld. Het kunstaas hield ik weer voor gezien en ik schakelde weer over op de vliegenhengel. Deze trip gebruikten wij een "nieuwe oude lijn", een Cortland 444SL XRL. Deze lijn is een combinatie tussen een gewone lijn en een shooting head. De head is gelijk een gewone lijn, maar de volglijn is een zogenaamde Exposed Running Line, een dunne running line, zonder coating. Het is even wennen aan de stugge volglijn en het maakt een heel rauw geluid als de lijn door je ogen gaat, maar de lijn gooit als een duivel. Uiteraard ben ik even wezen zoeken op internet en deze lijn had een grote schare aanhangers, maar( zoals meestal gaat met goede zaken) heeft Cortland deze lijn uit het assortiment gehaald. Jammer, maar er zijn er nog wel in omloop. Kom je een dergelijke lijn tegen, aarzel niet en koop hem, want je kan er veel nut van hebben. Met deze lijn en mijn Clouser, was het toch goed mogelijk om tegen de wind in te gooien en weer de nodige vissen binnen te brengen. 

SOCIAAL

Ook op het sociale vlak hadden we een drukke week en werden we door diverse mensen uitgenodigd om schelpen te komen eten of gebakken vis of te BBQen. Kortom, we hoefden zelf weinig te koken deze week. Het is niet verkeerd om op deze manier ons netwerk in stand te houden:-), Buiten dat, je hoort nog eens wat over de vis en de visserij.

De vrouw linksachter is Sandy, 69 jaar en in bezit van eigen boot en eigenaresse van meer vliegenhengels dan een gemiddelde
hengelzaak in Nederland. Ik teken ervoor op die leeftijd!

De laatste dag nog wat rondgevaren en wat ontspannen. Ja ja, het zit er weer op, maar het was goed zo. We hebben ook gehad dat we met een ontevreden gevoel terugreisden. Je moet het altijd maar zien te doen in deze 10 dagen en alss het dan niet lukte, moest je toch weer een jaar wachten. Het was dan ook altijd wrang om te horen dat ze dan een week later de sterren van de hemel vingen. 9 dagen gevist en 9 dagen volop gevangen. Niets te klagen dus!
Even relativeren en een beetje ontspannen op "ons" tropisch eilandje.

Toen wij het eiland verlieten was er een hittegolf op komst. De laatste dag liep de temperatuur op naar 32 graden en het was stralend helder. De stripers gaven bij de ferry-steiger nog even een demonstratie hoe zij jagen. Op  geen enkele manier lieten zij zich afleiden door de wachtende mensen op de steiger of de zwemmers op het strand. Met open bekken ragden zij door de aanwezige scholen zandspiering  of waren op 30 cm ondiep water aan het jagen op de aanwezige krabben. Een perfecte demonstratie ter afscheid.  Als we nu nog een paar uurtjes de tijd hadden....., we moesten echter gaan, het was mooi geweest.

Volgend jaar weer!!