We besloten om onze jaarlijkse vistrip naar Noorwegen in de zomer te plannen om de kans op goed visweer te vergroten. Aanvankelijk leken we bedrogen uit te komen. Uiteindelijk hadden we toch een paar fantastische visdagen in de Lofoten.
 De dag begon ronduit slecht. Dikke mist met minder dan 50 meter zicht. Niet bepaald fijn om uit te varen in een gebied dat je niet goed kent. Desondanks besloten we weg te gaan en dan maar onder de kant te blijven om ons zo nog enigszins te kunnen oriënteren. Niet bepaald een topstek voor gul of koolvis maar ja je moet wat. Na een uurtje rommelen op schar en schol klaarde het weer van het ene op het andere moment op en kon het echte werk beginnen. In de loop van de dag werden enkele fraaie gullen gehaakt. Dit was op zich nog een kunst omdat het nogal wat moeite koste om met de pilker door de enorme scholen kleine koolvis te komen.
 Na de zoveelste ondermaatse koolvis gehaakt te hebben besluit ik de 600 grams Solvkroken pilker met koolvis en al verder te laten zakken. Naar later bleek een goed besluit. Op het moment dat de pilker-koolvis combinatie onder de school koolvisjes komt volgt een enorme aanbeet. Even denk ik dat ik vastzit maar dan gaat mijn bijnier z’n werk doen en komt er een dosis adrenaline vrij als het besef doordringt dat dit iets groots is. De 30 lbs ugly stik krijgt de nodige klappen te verduren en staat krom als een hoepel. Ik raak bijna in extase als, de tot dan toe grote onbekende, voor de zoveelste keer tientallen meters lijn van de reel neemt. Uiteindelijk lijkt hij de uitputtingsslag toch te verliezen. Dan geeft het kraakheldere water een glimp van de reus prijs. Koolvis! Het lijkt nu een kwestie van een paar tellen voordat ik hem binnenboord kan halen. Niks is minder waar. Als een torpedo duikt hij weer de diepte in. Dit zelfde ritueel herhaalt zich nogmaals maar dan geeft hij zich toch gewonnen. Als de krachtpatser eenmaal binnen is duurt het nog even voordat mijn adrenalinespiegel zich heeft genormaliseerd. Vol ontzag blijf ik naar de vis staren die mij een enorme kick bezorgd heeft. Pure kracht en snelheid gebundeld in 20 pond koolvis.
 Later die week werden nog enkele fraaie koolvissen gehaakt die wederom het materiaal op de proef stelden. Hoewel dit kleinere exemplaren waren was de sport er zeker niet minder om. Dit in tegenstelling tot de over het algemeen magere gullen die zich al vrij snel gewonnen gaven. Als sportvis wint de koolvis het dan ook op z’n sloffen. |
