Hoewel ons vaste teamlid Chiel het deze keer moest laten afweten (hij ging naar Amerika) hadden we met Rein en Peter en ondergetekende Geert toch wel genoeg manschappen en ervaring aan boord om er een paar spannende dagen met prachtige visvangsten van te gaan maken en een groot aantal verschillende vissoorten tevoorschijn te halen uit de diepe blauwe inhammen tussen de groene stenige eilanden van de uitgestrekte zuidNoorse scherentuin.

In Peter's (door de baas betaalde) leasebak, met daarachter Rein's (door de garage nagecheckte) boot op trailer en in het volgspoor Geert's (door hemzelf tot de nok toe volgestampte) stationcar reden we vrij vlot langs de bottelneck Elb-tunnel bij Hamburg en de 950 km naar Hirtshals was verder een fluitje van een cent, net als de pont-oversteek naar Kristiansand (in 4 uur ben je over) en ook het laatste stuk van slechts 80 km naar Tregde was een makkie, dus toen we de volgende ochtend onze boot in het water hadden gekieperd stonden we stijf van de visdrang en kon er weer een nieuw zee-avontuur gaan beginnen.

 

 

 

 

Zoals je ziet volgden de meeuwen al ons spoor in de overtuiging dat er vis gevangen zou worden, en inderdaad duurde dat niet lang. Met pilkers en shads haakten we meteen een paar flinke gullen en Geert ving op de verenpaternoster al gauw een trits klapperende makrelen, zodat hij meteen aas had voor zijn vooraf thuisgeknoopte cirkelhook- onderlijnen, en ik moet je zeggen dat vooral Rein aan zo'n superlijn een karrevracht aan wijtingen wist te vangen. Langzaam driftend, met een licht kabbeltje op  het water, over stekken waar het hooguit een meter of 20 diep was, vingen we aan kleine stripjes makreel een astronomisch aantal wijtinkjes (die allen weer de vrijheid kregen) maar ook een dusdanig aantal grooote wijtingen, dat onze vrieskist er tot de nok toe door gevuld was, en daar bakken wij tot op heden nog steeds de meest overheerlijke lekkerbekjes van !
Vakantie = genieten, vissen = genieten en gebakken vis smullen = genieten, dus wat wil je nog meer ?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Peter had zich eigenlijk voorgenomen om deze vakantie uitsluitend met kunstaas aan de gang te gaan en hoewel Rein's emmer al tot over de rand toe gevuld was met smakelijke wijtingen bleef Peet stug doorpompen met pilkers ... en johooo johooo daar dreunde een heuse kabeljauw op zijn lichte tuigje!

 

 

 

 

Maar dat kon Rein natuurlijk niet op zich laten zitten  en met een brede grijns op zijn smoel (en met hetzelfde tuigje , maar dan met groter aas en op dieper water) trok hij na een lange dril (want Rein doet het altijd makkie-an) best een mooie leng omhoog en toen was onze jaarlijkse wedstrijd om ' Wie vangt de meeste vissoorten?' pas echt losgebarsten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het mooie van dit gebied rond Tregde is het feit dat er zo ontzettend veel verschillende vissoorten voorkomen.

De vorige keer dat we hier waren vingen we 17 soorten, en dat rekord moest deze keer dus aan diggelen.

In tegenstelling tot de topstekken die we vorige jaren in noord-Noorwegen bevisten wisten we wel dat je hier in het (gemiddeld veel warmere-) zuiden geen dikke zware heilbotten en/of  meterlange kabeljauwen en grote koolvissen hoeft te verwachten, maar de visstand is wel veel gevarieerder, zodat je meer kans hebt op verrassingen en eigenaardige vangsten plus dat hier héle mooie grote zeeforellen rondzwemmem en dat zijn toch vissen die iets speciaals hebben. Op een zonnige middag, in een smalle ondiepe doorgang waar het hard stroomde doken er achter mekaar 7 hele fraaie zeeforellen op onze getrollde plugjes en lepeltjes en dat was ronduit een feest.

In de riviermonding bij Mandal zagen we vlak tegen de rotsen tientallen forellen uit het water springen en met onze superdunne gevlochten lijn zwiepten we dan een piepklein spinnertje richting de kolk en... Beng !

Een prachtige zilverblauwe zeeforel.

De volgende dag werden we wakker met een vriendelijk stralend zonnetje en ook de wind was gaan liggen, dus besloten we om naar open zee te gaan (dat is hier ongeveer 8 kilometer varen tussen de eilanden door) ... en jawel, daar had je meteen weer Rein met zijn volgende bijdrage voor de soortenlijst : de zwarte doornhaai

Gevangen op een diepte van 120 meter ...  Moet je die ogen zien ... wat een alien !

 

 

 

... en het duurde niet lang of daar kwam alweer de volgende melding binnen bij de wedstrijdleiding: graag aanmelden/invullen/opnoteren voor Geertmans... een (giftige !) Pieterman. Dat zijn vissen die ook in Holland bij ijmuiden en Zandvoort in het strandzand verstopt liggen en d'r zijn niet veel pootjebadende badgasten die dat in de gaten hebben, maar als je met je blote voet op een Pieterman stapt kun je linea recta naar het hospitaal, want die krengen zijn gemeen giftig... maar met hun bonte kleuren zijn het ook wel donders mooie krengen !

Hallo, ben ik in beeld ?

Mag ik even aanmelden :  een ???-vis !  .... geen flauw idee wat dit nou weer is .... een groot-oog-spiering ofzo ?

 

We hebben het later opgezocht en deze vis heet officieel de grote Zilver-smelt (Argentina Silus), dus gefeliciteerd Rein. De lijst begon ondertussen al flink aan te bossen, en de strijd verhevigde want ook Geert ving zo'n zelfde haai en zo'n smelt met fisheye/groothoek ogen. Dus we bleven nog maar even driften boven dat talud van 100 tot 150 meter diep. Dat is wel knap lastig vissen, want als je lood eindelijk op de bodem is, is de boot al veel verder afgedreven en heb je minstens 200 meter lijn uitstaan ... en als je dán een vastloper krijgt op een onderwater rots

dan sta je heel wanhopig aan je hengel te sleuren, en kun je het meestal schudden.

... alleen zit de meeste vis gewoon op dieper water, dus je zult wel moeten moeilijk doen!

Ehh... joehoe ..., mag ik even de aandacht ?  ... kijk eens even wat ik hier voor iets moois heb ...

een roodbaars ... en een blauwe lipvis

Het lijken verdikkie wel tropische vissen, terwijl we hier toch in Noorwegen zijn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

... en terwijl we heerlijk ontspannen in ons bootje ronddobberden tussen de rotseilanden werd er heel wat afgebabbeld, afgezeken, opgeschept, uitgehoond en geschaterlacht (schatergelachen?), want je moet niet denken dat er bij ons aan boord alleen over vissen wordt gepraat. Vooral als de thermosfles met koffie en de Friese kruidkoek uit het vooronder worden gehaald volgen er meestal kritische maatschappelijke discussies en diep gewortelde psychologische redevoeringen, bijvoorbeeld over hoe het zou zijn om een paar miljoen euri te winnen in de staatsloterij of (laten we het wat bescheidener houden) hoe het zou zijn om één van die prachtig idyllische vissershuisjes aan het water te kopen en na je pensioen het hele jaar door hier in Noorwegen te blijven wonen ...?

Maar de Noorse winters zijn lang en donker en koud ... en dan zit je daar helemaal niet zo gezellig !

Na lang debatteren spraken wel af, dat als één van ons ooit zo'n vette prijs in de staatsloterij zou winnen, dat er centjes opzij gelegd zouden worden voor een droomhuis aan de Noorse zuidkust, want hier heb je ('s zomers) alles wat een vissershart begeert : een prettig koel- maar meestal toch zonovergoten klimaat, een zéér afwisselend landschap  met nog echte oude natuurbossen, met sappig groene valleien, indrukwekkende rotspartijen en weidse vergezichten, met een relaxte welgestelde bevolking en een infrastruktuur die van alle moderne gemakken en snufjes is  voorzien, en voor de deur ( in het kraakheldere water voor de Noorse kust) een visstand om van te kwijlen.

Maar laten we even bij de les blijven, want gelukkig kunnen wij praten en breien tegelijk, en ik zie daar in mijn ooghoek alweer twee kromme hengels waar waarschijnlijk iets byzonders aan hangt.

... en terwijl de lijst van Rein en Geert met hun exotische vissenparade steeds langer werd stond Peter nog steeds stug door te pilkeren en ving eigenlijk bar weinig, of laten we zeggen: aanzienlijk minder. Na veel heen en weer gepraat konden we hem ervan overtuigen dat zijn pilker veel lekkerder zou smaken als hij er ook een paar makreel-filets aan zou hangen, en verdomd... hij laat het zaakje zakken ...en binnen tien tellen krijgt hij een doffe dreun op zijn grafietstok, en toen hoorden we zoiets als: " Ja.. ja ! zó ... zó ! Toe maar ! ... Deksels ...., Dónders...,  òh òhh ...  wáuw,  ..jaja...jajaja, ... nèèt...., kijktocheensaan !... van die dingen ja, van die dingen !!"

Nou wou het toeval dat deze grote Lom (we hebben hem alle drie duidelijk gezien) ontzettend jammerlijk los schoot, dus je snapt wel dat er toen nóg harder werd gebruld en gejammerd en geblèèrd ... en ook uitgelachen,

want er werd helemaal niks bijgeschreven op de soortenlijst !

Op de laatste avond maakten we in ons superluxe huis onder het genot van een glaasje geestrijk vocht de balans op van een méér dan heerlijke week vissen in dit zuidNoorse visparadijs. Verreweg de meeste vissen waren gevangen door Rein, want die enorme boot vol wijtingen van het begin van de week was absoluut niet meer in te halen en helaas ging hij ook aan de haal met de Prijs voor de meeste vissoorten ( 18 soorten) omdat hij net één lullig klein schelvisje méér had gevangen dan Geert, die nog wel graag even zijn super-onderlijn terug wou hebben, want er zijn grenzen. Gefeliciteerd met je prijs, Rein. Ik hoop dat je er blij mee bent ... (Grrrr, Grrrrrr)

Peter had met z'n konsekwente kunstaas koppigheid duidelijk minder vis in de boot gebracht (slechts 9 soorten)

maar hij had wel degelijk 'leuk gevangen en heerlijk gevist' . Hij stelt namelijk meestal weinig eisen zo lang er maar koffie is, en zolang het maar beregezellig is met de mannen... ... en dat was het absoluut !

 

De volgende ochtend waren we natuurlijk zo fris als een hoentje uit de veren, om de terugreis te aanvaarden.

Dat wil zeggen ... Rein en Peter keerden huiswaarts met de boot vanaf Kristiansand en die hadden dus nog een zwaar vermoeiende nachtelijke rit voor de boeg voordat ze weer bij mama waren, maar Geert had het geluk dat hij nog eens drie hele weken kon/mocht blijven kamperen in Noorwegen, want die had het zo geregeld dat zijn meisje kwam overgevlogen van Schiphol naar Oslo, dus toen hij uiteindelijk op het vliegveld zijn honneponnetje weer een (bebaarde) kus kon geven was de eerste week van onze heerlijke Noorse vakantie voorbij .... en konden de volgende drie weken in de wilde noorse natuur gaan beginnen ... Wat is het leven toch mooi !

Vissersvakantiegroeten van

Geert Luinge