Broeders,hier heb je een paar Texelse kiekjes, waarop niet veel grootse visvangsten te zien zijn, maar er is gelukkig nog meer moois in de wereld. Op de eerste dag van mijn Texel-tripje toog ik natuurlijk meteen naar de meest noordelijke strekdam (bij Ecomare) waar ik dacht dat de strekdam al aardig vrij kwam, en dus recht vooruit op het diep ging vissen. Maar wist jij dat die strekdam hier wel 2x zo lang is al de Pettense, en zeker 3x zo breed ?  Ik niet. Dus heb ik waarschijnlijk een paar uur met mijn aas op de dam gelegen, waar 1 miezerig meuntje zwom. In het pikkedonker in je uppie op onbekend terrein aan zee... is niet de makkelijkste manier van visjes vangen. Aan de andere kant van het eiland heb ik in de waddenzee 2x een platvispoginkje gedaan, maar op de ene stek bleek bij laagwater een forse mosselrots voor de kant te liggen, dus dat kostte mij 2 authentieke handgeknoopte 3-haaks paternosters binnen 5 minuutjes. En op de andere plek bleek nog maar 20 cm water te staan en mijn onderlijn met (zelfgestoken) zeepieren lag verloren in niemandsland. Weinig vis scoren dus.... Maar best vermaakt. 
 Bijvoorbeeld : een schorren- en slikken-tocht gemaakt (2-uurs wandeling o.l.v. een kundige gids van Natuurmonumenten) en toch weer wat bijgeleerd over de waddennatuur. Wist jij bijvoorbeeld dat een eidereend komplete mossels doorslikt? En dat een eidereend die niet genoeg mossels te eten kan vinden (zoals momenteel in de waddenzee) gewoon initiatiefloos op de dijk gaat zitten wachten op z'n dood ? Dat was even slikken op de slikken, toen onze vrolijke gids (die de kinderen in het gezelschap kostelijk had vermaakt) meedogenloos meedeelde dat die lieve eidereend die wij hier zo aardig konden aaien morgenochtend vrijwel zeker dood op de dijk ligt.Gelukkig hadden wij in onze groep ook het onvermijdelijke standaardgezinnetje dat geen laarzen had meegenomen! Dus viel er genoeg te lachen. Kostelijk , om te zien hoe die vader (op witte Nike's) zijn chronisch jammerende dochtertjes (witte adidassers) en zijn vrouw (90 kilo vet op witte pumaatjes maatje 36 ..... ) voortdurend uit het slik omhoog stond te trekken, en je kon aan z'n rode kop goed zien dat 'ie zich kapotschaamde voor z'n dommiteit, en ook voor de in dit kader belachelijke naam " Sea-life" op zijn veel te dure jasje. Wel patsen, maar geen laarzen.Een ander detail dat aan de Texelse dijk wel nasaal doorkwam, waren de uitgestrekte velden met bloeiende tulpen , narcissen en hyacinten. Ik weet niet of je enig idee hebt hoe het ruikt als je benedenwinds gaat staan van 80miljoen bloeiende hyacinten, maar het lijkt net alsof die blommenboer eerst op zijn eigen veld fors heeft zitten schijten, en daarna een hele pallet vol met Tolet-Airia-WC-verstuivers heeft staan leegdrukken.... 

 Hoewel mijn Texeltripje op visgebied dus niet veel om het lijf had, mag ik je enkele details van het garnalenvang-zeehondenbekijk-boottochtje dat wij maakten toch niet onthouden.Met de (vanwege zijn humorgehalte beruchte-) boot 'Texel 10' voeren wij (voor 7.5 euro pp) bij Oudeschild het waddenzeegat uit. Al na een kwartiertje zagen we twee over de bodem rollende garnalensleepnetten overboord gaan naar een diepte van 12- 15 meter. Terwijl de schipper uitweidde over de diervriendelijkheid van deze vismethode (....?), terwijl zijn bootsmaat ons in dubbelgebroken Duits uitlegde hoe gevaarlijk het aanraken van een pieterman kan zijn (4 dagen doodziek in je bed ....?) en terwijl menig bleekneuzige toeristenvrouw nerveus kwam vragen of ze toch echt niet zeeziek zou gaan worden, rolden de netten langs de randen van de zandbanken  (onder de boot 16 meter diep, naast de boot 2 meter diep) op zoek naar garnalen, die er nauwelijks waren (nog te koud). 

Toen de buit aan boord werd gehesen telden we 3 hele knappe tongen (die akuut in een geheimzinnig emmertje verdwenen), een zeebaarsje (verdwaald?), een tiental zeenaalden (tot wel 30 cm!), een twintigtal botjes en scharretjes ( + 1 schattig tarbotje van 20 cm ), een dertigtal harinkjes en zandspierinkjes (een wereld-aas waar ik met een plasticzakkie achteraan ging, maar niet te pakken kreeg), een veertigtal aaibare knorhanen en knuffelige rode poontjes,een vijftigtal ordinaire kindvijandige krabben Tenslotte nog een paar hondertal  kleine tongetjes, die eigenlijk de hoofdmoot van onze vangst waren  en die mij hoopvol maakten voor het komende tongseizoen. Nadat de vangst gesorteerd was (" mensen, alles gaat 100 % levend terug")...(jaja..)  en de schaarse garnalen gekookt en massaal gepeld waren (drukken, draaien, trekken...), werden we overrompeld door een kudde zeehonden die vlak voor de boot op een zandbank lag te snurken. 

In no time werden er door 200 toeristen 1000 foto's gemaakt van 22 hele zeehondjes (die volgens mij knap verbleekt waren door de vele flits-foto's die ze al voor hun kiezen hadden gekregen) en de schipper van de boot voer nog expres even uitdagend tegen de zandbank aan ( diepgang v.d. boot slechts 55 cm ) om de suffige "robben" alvast wat te wennen aan de stress van het naderende toeristenseizoen. Volgens mij zag ik er een zeehond tussen liggen met een oormerk van Natuurmonumenten en door mijn ingezoomde telelens zag ik ergens een halsbandje met het logo van de ANWB. Of leek dat nou maar zo ?In ieder geval heb ik weer kunnen genieten van de oeroude kunst der Hollandsche visscherijen ik kan iedereen die geniet van de natuur, maar ook af en toe een kritische milieunoot kraaktaanraden om eens zo'n relaxerend Texel-tripje te ondernemen. Even niet dat stadse drukke opgefokte, maar lekker dat simpele boerse bekrompene. Heerlijk.

Ik heb genoten. 

Geert Luinge.